مرثیه (1)

چون حسین شاهنشه آزادگان            کشته شد از بهر دین، اندر جهان

جمله یارانش شهید دون شدند            بی کفن بی غسل، اندر خون شدند

تشنه لب بودند یاران حسین                آب بِبُریدند از آلِ حسین

حلق اصغر پاره شد از تیر کین              زِبن سعد و حرمله زان دو لعین

محمل زینب دِگر پرخون ببین                راس اندر نیزه قرآن خوان ببین

خیمه گاه اهل حق آتش زدند               روی زرها سکه ی باطل زدند

شد زِ سیلی صورت طفلان سیاه          پا برهنه خار، طفلان را به پا

کس ندیده هرگز این جور و جفا             سر بریدند مر حسین را از قفا

خیمه گاه اهل حق آتش زدند              روی زرها سکه ی باطل زدند

گوش کردند پاره، بهر گوشوار               بر یتیمان شد جفای بی شمار

آل احمد جمله اندر اضطراب                 از ستم طفلان به صحراها فرار

تشنه لب بودند یاران حسین               آب بِبُریدند از آل حسین

زینت عرش برین گَشتی سوار             از غل و زنجیر بودی بی قرار

با تن تب دار و چشم اشکبار               بسته بر اشتر به سختی و فشار

تشنه لب بودند یاران حسین               آب بِبُریدند از آل حسین

تا ابد لعن خدا بر مشرکین                  بر یزید و شمر و هم سعد لعین

بجدل و خولی و دیگر سنان                 آه و واویلا دِگر بر ساربان

خیمه گاه اهل حق آتش زدند              روی زرها سکه ی باطل زدند

در خرابه دخت مظلومان، حسین          از ستم جان حسین را نور عین

کن نظر اکنون تو بر احوال او                زینب و جاه و مقام و حال او

تشنه لب بودند یاران حسین                آب ببُریدند از آل حسین

ظالمان را لعنت حق تا ابد                   هم به دنیا، هم به عقبی از اَحد

کن نظر اکنون تو بر احوالشان              در سفر شد منزل و مؤایشان

خیمه گاه اهل حق آتش زدند               روی زرها سکه ی باطل زدند

بجدل و خولی و دیگر سنان                 آه و واویلا دِگر از ساربان

یادم آمد از امام مسلمین                    موسی کاظم امام مؤمنین

ماند در زندانِ هارون هفت سال            شد شهید از زهر هارون زین مقال

بعد آن ملعون، مأمون پلید                   نطفه اش از حیض گردیدی پدید

این پسر چون آن پدر کردی جفا            زهر در انگور بنمود از خفا

عالِمِ آل محمد شد شهید                   از جفا و ظلمِ آن دونِ پلید

زین سبب از حق رضا آمد لقب             ای علی از این سخن بر بند لب

ام فاضل دخت آن ملعونِ دون               زهر دادی مرتضی را همچنان

هم پدر دیگر پسر هم دخت او              دل بسوزد تا ابد زین گفتگو

جای دارد آسمان گریان شود                ماهیان در بحرها بریان شود

چون قیامت عالمی درهم شود             بحرها زین ماجرا چون خون شود

ای علی بربند لب را زین سخن             شورشی بر پا شده بر انجمن

چون حسن از زهر جعده شد شهید       لعن حق بر آل سفیان و یزید

                                                     دیوان شهید -صفحات 185 و 186

دیدگاه شما   

  توسط : شهید علی طاهریان